புகலிட இலக்கியத்தில் அதிகார அரசியலும் விளிம்புநிலை இருத்தலியலும்: வ.ந.கிரிதரனின் 'மான் ஹோல்' மற்றும் 'அமெரிக்கா' படைப்புகளை முன்வைத்து ஒரு பன்முகப் பகுப்பாய்வு! (1) - ஈழக்கவி -

[திறனாய்வாளர் ஈழக்கவி எனது 'மான்ஹோல்' சிறுகதை, 'அமெரிக்கா' நாவலை முன் வைத்து விரிவானதோர் ஆய்வுக் கட்டுரையினை எழுதியிருக்கின்றார். புகலிட எழுத்துகள் பற்றிய சிறப்பானதோர் ஆய்வுக் கட்டுரை. இத்துறையில் ஆய்வில் ஈடுபட்டிருக்கும் பட்டப்படிப்பு மாணவர்கள் நிச்சயம் வாசிக்க வேண்டிய ஆய்வுக் கட்டுரை.
 

அக்கட்டுரையின் தலைப்பு ;"புகலிட இலக்கியத்தில் அதிகார அரசியலும் விளிம்புநிலை இருத்தலியலும்: வ.ந.கிரிதரனின் 'மான் ஹோல்' மற்றும் 'அமெரிக்கா' படைப்புகளை முன்வைத்து ஒரு பன்முகப் பகுப்பாய்வு! " கட்டுரையின் முதலாவது பகுதி தற்போது பதிவுகள் இணைய இதழில் வெளியாகியுள்ளது. வாசித்துப் பாருங்கள் நண்பர்களே] 

ஆய்வுச் சுருக்கம் (Abstract) 

இக்கட்டுரை, ஈழத்துப் புகலிட எழுத்தாளர் வ.ந.கிரிதரனின் படைப்புளில் (மான் ஹோல், அமெரிக்கா) வெளிப்படும் அதிகார மையங்களுக்கும் விளிம்புநிலை மனிதர்களுக்கும் இடையிலான முரண்பாடுகளை பன்முகக் கோணங்களில் ஆராய்கிறது. 'மான் ஹோல்' சிறுகதையில் வரும் பூர்வகுடிச் சாமி மற்றும் 'அமெரிக்கா' குறுநாவலில் வரும் அகதி (இளங்கோ) ஆகிய இரு கதாபாத்திரங்களின் ஊடாக, நவீன அரசுகள் அடையாளங்களை எப்படிச் சிதைக்கின்றன என்பதையும், உலகமயமாக்கல் சூழலில் 'அந்நியமாதல்' (Alienation) எவ்வாறு நிகழ்கிறது என்பதையும் இக்கட்டுரை விவாதிக்கிறது.

பகுதி ஒன்று

ஈழத்து புகலிட இலக்கியம் (Eelam Diaspora Literature)

ஈழத்து புகலிட இலக்கியம் (Eelam Diaspora Literature) என்பது உலக இலக்கியப் பரப்பில் ஒரு தனித்துவமான மற்றும் காத்திரமான கிளை. இது வெறும் இடப்பெயர்வை மட்டும் பேசாமல், போர், இழப்பு, இருத்தலியல் போராட்டம் மற்றும் புதிய நிலப்பரப்பில் அடையாளத்தைத் தேடுதல் ஆகியவற்றை மையமாகக் கொண்டது. இதன் தோற்றம் மற்றும் வளர்ச்சி குறித்த விரிவான பார்வையை பின்வரும் நிலைகளில் காணலாம்:1. தோற்றம்: வரலாற்றுப் பின்னணி (1970 - 1983)

ஈழத்து புகலிட இலக்கியத்தின் விதைகள் 1970-களின் இறுதியில் தூவப்பட்டாலும், 1983 கறுப்பு ஜுலை வன்முறையே இதன் பெரும் வெடிப்பிற்கு காரணமாக அமைந்தது.

---

    அரசியல் ஒடுக்குமுறை: இலங்கையில் ஏற்பட்ட இனக்கலவரங்கள் மற்றும் திட்டமிட்ட ஒடுக்குமுறைகளால் ஆயிரக்கணக்கான தமிழர்கள் ஐரோப்பா, கனடா மற்றும் ஆஸ்திரேலியா நாடுகளுக்குத் தஞ்சம் புகுந்தனர்.

    ஆரம்பகாலப் படைப்புகள்: தொடக்கத்தில் இவை பெரும்பாலும் தாயகம் நோக்கிய ஏக்கத்தையும், பிரிவாற்றாமையையும் வெளிப்படுத்தும் கவிதைகளாகவே இருந்தன. "தொலைந்து போனவர்கள்", "அகதிகள்" என்ற விம்பங்களே அதிகம் பதிவாகின.

2. வளர்ச்சிக் கட்டங்கள்

அ) முதலாவது கட்டம் (1980 - 1990): அழுகையும் ஏக்கமும்

இந்தக் காலகட்டத்தில் வெளிவந்த படைப்புகள் 'தாய்மண்' குறித்த நினைவுகளால் நிறைந்திருந்தன.

    இதழியல் பங்களிப்பு: லண்டன் முரசு, எரிமலை, சுவடுகள் போன்ற இதழ்கள் புகலிட எழுத்துக்களுக்கு களம் அமைத்துக் கொடுத்தன.

    மையப்பொருள்: போர் தந்த வடுக்கள், அகதி முகாம் அனுபவங்கள் மற்றும் இழந்த சொத்துக்கள் பற்றிய பதிவுகள்.

ஆ) இரண்டாவது கட்டம் (1990 - 2005): இருத்தலியல் மற்றும் அரசியல்

அகதிகளாகச் சென்றவர்கள் அந்தந்த நாடுகளின் குடியுரிமையைப் பெறத் தொடங்கிய காலம். இங்கே இலக்கியம் இன்னும் ஆழமான தத்துவார்த்த தளத்திற்கு நகர்ந்தது.

    அடையாளச் சிக்கல்: "நாம் யார்? இலங்கையரா அல்லது புதிய நாட்டின் குடிமகனா?" என்ற கேள்வி எழுந்தது.

    பெண்ணிய மற்றும் தலித்தியப் பார்வை: ஈழத்தில் பேசப்படாத அல்லது மௌனிக்கப்பட்ட சாதிய ஒடுக்குமுறைகள் மற்றும் பெண்ணியச் சிந்தனைகள் புகலிடச் சூழலில் சுதந்திரமாகப் பேசப்பட்டன. (உதாரணம்: ரஜனி திரணகம, சித்திரலேகா மௌனகுரு போன்றோரின் கருத்துக்களின் தாக்கம்).

    புலம்பெயர் கதையாடல்: வ.ந.கிரிதரன், அ.முத்துலிங்கம், ஷோபாசக்தி போன்ற ஆளுமைகள் புகலிட யதார்த்தத்தை (யதார்த்தவாதம் மற்றும் பின்நவீனத்துவ நோக்கில்) பதிவு செய்தனர்.

3. புகலிட இலக்கியத்தின் தனித்துவமான பண்புகள்

    பன்முகக் கலாசாரம் (Multiculturalism): புகலிட இலக்கியம் என்பது தமிழ் மொழியில் எழுதப்பட்டாலும், அது பிரஞ்சு, ஆங்கிலம், ஜெர்மன் போன்ற கலாசார விழுமியங்களை உள்வாங்கிக் கொண்டது.

    உள்ளூர்-வெளியூர் முரண்: புகலிடச் சூழலில் வாழும் இரண்டாம் தலைமுறைக்கும், முதல் தலைமுறைக்கும் இடையிலான கலாசார இடைவெளியைப் பேசுதல்.

    போர் மீதான விமர்சனம்: போரின் பெயரால் நடந்த மனித உரிமை மீறல்களைத் தாயகத்தில் இருந்து பேச முடியாத சூழலில், புகலிட எழுத்தாளர்கள் துணிச்சலாகப் பதிவு செய்தனர். (உதாரணம்: ஷோபாசக்தியின் 'கொரில்லா', 'ம்').

4. நவீன வளர்ச்சி மற்றும் இன்றைய நிலை (2009-க்குப் பின்)

2009 முள்ளிவாய்க்கால் முடிவிற்குப் பிறகு, புகலிட இலக்கியம் ஒரு 'ஆவணப்படுத்தும்' (Documenting) கருவியாக மாறியுள்ளது.

    உலகளாவிய அங்கீகாரம்: புகலிடத் தமிழ் படைப்புகள் ஆங்கிலம் மற்றும் பிற ஐரோப்பிய மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு சர்வதேச விருதுகளைப் பெறுகின்றன (உதாரணம்: அ.முத்துலிங்கம், தமிழ்நாட்டின் புகழ்பெற்ற இலக்கிய விருதுகளைப் பெறுதல்).

    இணையவழி இலக்கியம்: பதிவுகள், திண்ணை, கூதளம் போன்ற இணைய இதழ்கள் புகலிட எழுத்துக்களை எல்லைகள் கடந்து கொண்டு செல்கின்றன.

ஈழத்து புகலிட இலக்கியம் என்பது இன்று தமிழ் இலக்கியத்தின் தவிர்க்க முடியாத ஒரு பெரும் சக்தியாக வளர்ந்துள்ளது. இது வெறும் 'புலம்பெயர் இலக்கியம்' மட்டுமல்ல; தமிழ்ச் சிந்தனை மரபிற்கு உலகளாவிய பரிமாணத்தை வழங்கிய ஒரு நவீன இலக்கியப் புரட்சி எனலாம்.

2009 முள்ளிவாய்க்கால் இறுதிப்போருக்குப் பிந்தைய ஈழத்துப் புகலிட இலக்கியம் என்பது ஒரு 'மாபெரும் மௌனத்தின் உடைவு' என்று வர்ணிக்கப்படுகிறது. 2009 மே மாதத்திற்குப் பின்னரான காலப்பகுதி, புகலிடப் படைப்பாளிகளின் பார்வையில் பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. இதனை பின்வரும் முக்கிய கூறுகளின் அடிப்படையில் விரிவாக ஆராயலாம்:

1. பேரழிவு மற்றும் அதிர்ச்சியின் பதிவு (Literature of Trauma)

2009-க்குப் பிந்தைய இலக்கியத்தின் முதன்மையான நோக்கம் 'சாட்சியம்' பகர்தலாகும்.

    மௌனம் உடைத்தல்: போர்க்காலத்தில் சொல்ல முடியாத அல்லது கட்டுப்படுத்தப்பட்ட செய்திகள் போருக்குப் பின் இலக்கியங்களாக வெடித்தன.

    குறியீடுகள்: 'முள்ளிவாய்க்கால்' என்பது வெறும் இடப்பெயராக அன்றி, ஒரு இனத்தின் கூட்டுத் துயரத்தின் குறியீடாக (Metaphor) மாறியது.

    உதாரணம்: குணா கவியழகனின் 'நஞ்சுண்ட காடு', 'விடமேறிய கனவு' போன்ற படைப்புகள் போர்க்காலத்து நேரடி அனுபவங்களை யதார்த்தமாகப் பதிவு செய்தன.

2. வரலாற்றை ஆவணப்படுத்துதல் (Documenting History)

அரசு மற்றும் அதிகார வர்க்கத்தால் சொல்லப்படும் 'வெற்றியாளர் வரலாற்றுக்கு' (Victors' History) மாற்றாக, பாதிக்கப்பட்டவர்களின் வரலாற்றைப் பதிவு செய்யும் வேலையைப் புகலிட இலக்கியம் முன்னெடுத்தது.

    புனைவுசார் ஆவணம்: சயந்தனின் 'ஆதிரை' நாவல் ஒரு தலைமுறையின் வரலாற்றை, இடப்பெயர்வை மிக விரிவாகப் பேசியது. இது புனைவுக்கும் வரலாற்றுக்கும் இடையிலான மெல்லிய கோட்டில் நின்று போரின் வடுக்களைப் பதிவு செய்தது.

    கவிதை: கவிதைகளில் ஒருவித 'இருத்தலியல் விரக்தி' (Existential Despair) குடிபுகுந்தது. சேரன் போன்ற கவிஞர்களின் கவிதைகளில் ஈழத்தின் சிதைந்த நிலப்பரப்பு மற்றும் எஞ்சியவர்களின் மௌனம் ஆழமாகப் பதிவானது.

3. புதிய அரசியல் திறனாய்வு (New Political Critique)

2009-க்கு முன்புவரை நிலவிய 'ஒற்றைத் தலைமை' அல்லது 'இயக்கச் சார்பு' நிலைப்பாடுகள் போருக்குப் பின் கடுமையான விமர்சனத்திற்கு உள்ளாயின. இயக்கங்களுக்குள் நிலவிய அதிகாரப் படிநிலைகள், தனிமனித சுதந்திரம் ஒடுக்கப்பட்ட விதம் போன்றவற்றை புகலிட எழுத்தாளர்கள் துணிச்சலாக எழுதத் தொடங்கினர். ஷோபாசக்தியின் 'ம்' மற்றும் 'கொரில்லா' போன்ற நாவல்கள் ஏற்கனவே இப்பாதையைத் தொடங்கியிருந்தாலும், 2009-க்குப் பின் தமிழ்நதியின் படைப்புகள் பெண்களின் நிலையையும் போரின் குரூரத்தையும் இன்னும் உரக்கப் பேசின.

4. இரண்டாம் தலைமுறையின் வரவு (The Rise of the Second Generation)

2009-க்குப் பிந்தைய காலத்தில் புகலிட நாடுகளில் வளர்ந்த இரண்டாம் தலைமுறை இளைஞர்கள் ஆங்கிலம், பிரஞ்சு, ஜெர்மன் போன்ற மொழிகளில் எழுதத் தொடங்கினர்.

    மொழி மாற்றம்: தமிழ் மொழியில் மட்டுமன்றி, புகலிட நாட்டு மொழிகளில் ஈழத்துத் துயரத்தைக் கொண்டு சென்றனர்.

    தாக்கம்: இவர்களின் படைப்புகள் சர்வதேச வாசகர்களைச் சென்றடைந்தன. இது ஈழப் போராட்டத்தின் பரிமாணத்தை உலகளாவிய மனித உரிமைச் சிக்கலாக மாற்ற உதவியது.

5. இணையம் மற்றும் சமூக ஊடகங்களின் பங்கு

போருக்குப் பிந்தைய இலக்கியம் அச்சு ஊடகங்களை விட இணையத்திலேயே அதிகம் விவாதிக்கப்பட்டது.

    பதிவுகள் & விவாதங்கள்: முகநூல் (Facebook), வலைப்பதிவுகள் (Blogs) போன்றவற்றில் நிகழ்ந்த விவாதங்கள் புகலிட இலக்கியத்தின் போக்கை மாற்றின.

    உடனடி எதிர்வினை: ஈழத்தில் நடக்கும் ஒவ்வொரு மாற்றத்திற்கும் புகலிட எழுத்தாளர்கள் உடனுக்குடன் கவிதைகள் அல்லது கட்டுரைகள் மூலம் எதிர்வினை ஆற்றினர்.

தொகுப்பு: 2009-க்குப் பிந்தைய இலக்கியத்தின் மாற்றங்கள்

அம்சம்	2009-க்கு முன்	2009-க்குப் பின்
நோக்கம்	விடுதலை வேட்கை, தாயக நினைவு.	பேரழிவின் சாட்சியம், வரலாற்று ஆவணம்.
தொனி	நம்பிக்கை, எழுச்சி.	விரக்தி, மௌனம், சுயவிமர்சனம்.
களம்	இயக்கச் சார்பு அல்லது எதிர்ப்பு.	மனிதாபிமானம் மற்றும் உலகளாவிய நீதி.

2009-க்குப் பிந்தைய ஈழத்துப் புகலிட இலக்கியம் என்பது ஒரு 'நீதிக்கான இலக்கியம்' (Literature of Justice). இது வெறும் கதைகளைச் சொல்லவில்லை; மாறாக, அழிக்கப்பட்ட ஒரு வரலாற்றை மீண்டும் எழுத்துக்களால் மீட்டுருவாக்கம் செய்கிறது. வ.ந.கிரிதரன் போன்ற மூத்த எழுத்தாளர்களோடு புதிய தலைமுறை எழுத்தாளர்களும் இணைந்து இந்த ஆவணப்படுத்தும் பணியைத் தொடர்ந்து முன்னெடுத்து வருகின்றனர்.

பகுதி இரண்டு


(1) வ.ந.கிரிதரனின் இலக்கியப் பங்களிப்பு

வ.ந.கிரிதரனின் இலக்கியப் பங்களிப்பு என்பது ஈழத்துப் புகலிட இலக்கியப் பரப்பில் மிகவும் தனித்துவமானது. அவர் ஒரு கட்டடக்கலைஞர் என்பதால், அவரது எழுத்துக்களில் அறிவியல் பூர்வமான தர்க்கமும் (Scientific Logic), இலக்கிய நயமும் மிக நேர்த்தியாகக் கலந்திருக்கும். அறிவியல் மற்றும் இலக்கியத்தை அவர் எவ்வாறு இணைக்கிறார் என்பதைப் பின்வரும் தலைப்புகளில் விரிவாகப் பார்க்கலாம்:

I. அறிவியல் கோட்பாடுகளை வாழ்வியலோடு இணைத்தல்

கிரிதரன் வெறும் கதைகளைச் சொல்லாமல், சிக்கலான அறிவியல் தத்துவங்களைச் சாதாரண மனிதர்களின் வாழ்வியலோடு பொருத்திப் பார்க்கிறார்.

    சார்புக்கோட்பாடு (Theory of Relativity): 'மான் ஹோல்' கதையில், காலம் என்பது ஒரு நிலையான ஒன்றல்ல என்பதைச் சாமியின் பாடல் மூலம் விளக்குகிறார். ஒரு இயற்பியல் பேராசிரியர் நடைபாதை வியாபாரியாக மாறுவதும், ஒரு இளவரசன் டாக்ஸி ஓட்டுவதும் சமூகச் சூழலில் 'காலம்' எத்தகைய மாற்றங்களை ஏற்படுத்துகிறது என்பதற்கான அறிவியல்-சமூகவியல் சான்றுகளாக அவர் முன்வைக்கிறார்.

    கட்டடக்கலை மற்றும் அதிகாரம்:  கட்டடக்கலை  பின்புலம் கொண்டவர் என்பதால், 'ரொமானெஸ்க்' போன்ற கட்டடக்கலைப் பாணிகள் எவ்வாறு அதிகாரத்தைக் குறியீடு செய்கின்றன என்பதைத் துல்லியமாக விளக்குகிறார்.

II.  துல்லியத்துடன் கூடிய விவரிப்பு

இலக்கியத்தில் பொதுவாக உணர்ச்சிகளுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்படும். ஆனால், கிரிதரன் ஒரு இடத்தையோ அல்லது ஒரு சூழலையோ விவரிக்கும்போது ஒரு கட்டடக்லைஞருக்குரிய துல்லியத்தைக் கையாள்கிறார்.

    அமைப்பு ரீதியான பார்வை: 'அமெரிக்கா' குறுநாவலில் விமான நிலையத்தின் கட்டமைப்பு, பாதுகாப்பு வளையங்கள் மற்றும் தடுப்பு முகாமின் சூழலை அவர் விவரிக்கும் விதம், வாசகர்களுக்கு அந்த இடத்தின் 'வரைபடத்தை' (Map) மனக்கண்ணில் கொண்டு வரும்.

    தர்க்கரீதியான எழுத்து: உணர்ச்சிவசப்பட்டு எழுதுவதை விட, ஏன் ஒரு சமூகம் இப்படி இருக்கிறது? எதனால் இந்த மாற்றம் நிகழ்ந்தது? என்ற தர்க்கரீதியான கேள்விகளை எழுப்புவதன் மூலம் இலக்கியத்திற்கு ஒரு 'அறிவியல் சட்டகத்தை' (Scientific Framework) வழங்குகிறார்.

III. 'பதிவுகள்' இணைய இதழ்: தொழில்நுட்பமும் இலக்கியமும்

கிரிதரனின் மிகப் பெரிய பங்களிப்பு, இணையத் தொழில்நுட்பத்தை இலக்கிய வளர்ச்சிக்குப் பயன்படுத்தியதாகும்.

    தொழில்நுட்ப முன்னோடி:  2000ஆம் ஆண்டின் ஆரம்பத்திலேயே  'பதிவுகள்' (Pathivukal) என்ற இணைய இதழைத் தொடங்கி, புகலிட இலக்கியத்தை உலகம் முழுவதும் கொண்டு சேர்த்தார். மின்-ஆவணப்படுத்துதல்: கணினி மற்றும் இணையத் தொழில்நுட்பத்தின் துணைகொண்டு ஈழத்து இலக்கியங்களை மின்-ஆவணப்படுத்துவதில் (E-archiving) அவர் ஆற்றிய பங்கு, ஓர் அறிவியலாளரின் தீர்க்கதரிசனத்தைக் காட்டுகிறது.

IV. புனைவுகளில் அறிவியல் புனைகதை (Sci-Fi) சாயல்

அவரது சில கட்டுரைகள் மற்றும் கதைகளில் எதிர்காலவியல் (Futurology) மற்றும் அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகள் மனித வாழ்வை எப்படி மாற்றும் என்ற பார்வையை நாம் காணலாம்.

    மனித இயந்திரங்கள் (Robots), விண்வெளிப் பயணங்கள் மற்றும் நவீனத் தொழில்நுட்பங்கள் ஒரு அகதி அல்லது விளிம்புநிலை மனிதனின் வாழ்வை எப்படிக் கையாளும் என்ற தேடல் அவரிடம் உண்டு.

V. சமூகவியல் ஆய்வும் அறிவியல் பார்வையும்

அவர் சமூகப் பிரச்சினைகளை அணுகும்போது ஒரு சமூகவியல் ஆய்வாளரைப் போல (Sociological Researcher) தரவுகளை அணுகுகிறார்.

    புலம்பெயர்வு ஆய்வு: அகதிகள் ஏன் வெளியேறுகிறார்கள்? புகலிட நாடுகளில் அவர்களின் பொருளாதாரப் பங்களிப்பு என்ன? போன்ற விஷயங்களை புள்ளிவிவரங்களோடும், வரலாற்றுத் தரவுகளோடும் இலக்கியமாக்குகிறார். இது அவரது எழுத்திற்கு ஒரு 'ஆய்வுக் கட்டுரை' (Research Paper) போன்ற கனதியைத் தருகிறது.

கிரிதரனின் பாணி	இலக்கியத் தன்மை	அறிவியல் தன்மை
கதாபாத்திரங்கள்	உணர்வுள்ள மனிதர்கள்	சமூகச் சூழலால் தீர்மானிக்கப்படும் அலகுகள்
மொழி	எளிமையான தமிழ்	துல்லியமான கலைச்சொற்கள்
கருப்பொருள்	இருத்தலியல் துயரம்	காலமும் இடமும் (Space & Time)

வ.ந.கிரிதரன் ஒரு 'படைப்புக் கட்டடக்கலைஞர்'. அவர் வார்த்தைகளால் கதைகளைக் கட்டவில்லை; மாறாக, அறிவியல் தர்க்கங்களைக் கொண்டு சமூகத்தின் உண்மைகளை நிர்மாணிக்கிறார். இத்தகைய அறிவியல்-இலக்கிய இணைப்பு தமிழ்ப் புகலிட இலக்கியத்திற்கு ஒரு புதிய திசையையும், உலகளாவிய அங்கீகாரத்தையும் பெற்றுத் தந்துள்ளது.

(2) ஆசிரியரின் ஆளுமை: வ.ந. கிரிதரன் (A Profile of V.N. Giritharan)

ஈழத்துப் புகலிட இலக்கியப் பரப்பில் 'அறிவியல் பூர்வமான இலக்கியச் செயல்பாட்டின் முன்னோடி' என்று வ.ந. கிரிதரனை அழைக்கலாம். யாழ்ப்பாணத்தில் பிறந்து, இலங்கை மொறட்டுவைப் பல்கலைக்கழகத்தில்  கட்டடக்கலைத்துறையில்  (Architecture) பட்டம் பெற்ற இவரது கல்விப் பின்னணியே, இவரது எழுத்துக்களின் தர்க்கரீதியான கட்டமைப்பிற்கு அடிப்படையாக அமைந்தது.

கட்டடக்கலைஞரின்  இலக்கியப் பார்வை  (An Architect's Literary Lens)

கிரிதரனின் ஆளுமையில் முதன்மையாகத் தெரிவது அவரது துல்லியம். ஒரு கட்டிடத்தை  வடிவமைக்கும் கட்டடக்கலைஞரைப் போலவே, அவர் தனது கதைகளின் களங்களையும், கதாபாத்திரங்களின் நகர்வுகளையும் மிகத் துல்லியமாக வடிவமைக்கிறார். உணர்ச்சிப் பெருக்கை விட, வாழ்வியலின் யதார்த்தத்தை அறிவியல் தர்க்கங்களுடன் (Logic) அணுகுவதே இவரது பாணி. 'அமெரிக்கா', 'மான் ஹோல்' போன்ற படைப்புகளில் இடஞ்சார்ந்த விவரிப்புகள் (Spatial Descriptions) ஒரு வரைபடத்தைப் போன்ற தெளிவுடன் அமைந்திருப்பதை இதற்கொரு சான்றாகக் கூறலாம்.

நவீனத் தொழில்நுட்பத்தின் முன்னோடி

கணினித் தமிழ் மற்றும் இணைய இலக்கிய வரலாற்றில் கிரிதரன் ஒரு மைல்கல். 1990-களிலேயே 'பதிவுகள்' என்ற இணைய இதழைத் தொடங்கி, புகலிட இலக்கியத்தை உலகளாவிய மின்-தளத்திற்குக் கொண்டு சென்றார். புகலிட எழுத்தாளர்களை ஒருங்கிணைப்பதிலும், அவர்களின் படைப்புகளை ஆவணப்படுத்துவதிலும் ஒரு 'தொழில்நுட்பத் தொலைநோக்காளராக' (Technological Visionary) அவர் ஆற்றிய பணி மகத்தானது.

அறிவியல் மற்றும் சமூகவியல் இணைப்பு

கிரிதரனின் இலக்கிய ஆளுமை என்பது அறிவியலையும் சமூகவியலையும் இணைக்கும் ஒரு புள்ளியில் இயங்குகிறது. சமூகப் பிரச்சினைகளை வெறும் மேலோட்டமான அனுதாபத்துடன் அணுகாமல், 'காலம் மற்றும் இடம்' (Space and Time) சார்ந்த அறிவியல் கோட்பாடுகளின் பின்னணியில் விளிம்புநிலை மனிதர்களின் வாழ்வை இவர் பகுப்பாய்வு செய்கிறார். இது தமிழ் இலக்கியத்திற்கு ஒரு 'புதிய செழுமையை' வழங்கியுள்ளது.

உலகளாவிய மனிதாபிமானம் (Global Humanism)

தனது தனிப்பட்ட ஈழத்து அனுபவங்களை உலகளாவிய ஒடுக்குமுறைகளுடன் (உதாரணமாக: கனடியப் பூர்வகுடிகளின் நிலை, அமெரிக்கத் தடுப்பு முகாம்கள்) இணைத்துப் பார்க்கும் ஒரு பரந்த மனிதாபிமானப் பார்வை இவரிடம் உண்டு. குறுகிய தேசியவாதங்களுக்கு அப்பாற்பட்டு, உலகளாவிய அதிகார அரசியலைத் தோலுரிக்கும் ஒரு 'சர்வதேச எழுத்தாளராக' இவரது ஆளுமை பரிணமிக்கிறது.

முக்கியப் படைப்புகள்:

    நாவல்: அமெரிக்கா, குடிவரவாளன். மண்ணின் குரல்

    சிறுகதைத் தொகுப்பு: கட்டடக்கா(கூ)ட்டு முயல்கள்

    கட்டுரை: நல்லூர்ராஜதானி: நகர அமைப்பு

    கவிதை: எழுக ஆதிமானூடா, ஒரு நகரத்து மனிதனின் புலம்பல் (அமேசன் & கிண்டில் மின்னூல்)

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, வ.ந. கிரிதரன்  'ஆவணக் கலைஞர்'களில் ஒருவர்.. அழிந்துபோகும் வரலாற்றையும், மறக்கடிக்கப்படும் மனிதர்களையும் இலக்கியம் மற்றும் தொழில்நுட்பம் ஆகிய இரண்டு கருவிகளின் மூலம் நிலைநிறுத்துவதே இவரது வாழ்நாள் சாதனையாகும்.

 - 'மான் ஹோல்' சிறுகதைக் காட்சி -

பகுதி மூன்று

வ.ந.கிரிதரனின் 'மான் ஹோல்' சிறுகதை

வ.ந.கிரிதரனின் 'மான் ஹோல்' சிறுகதை புகலிட இலக்கியப் பரப்பில் மிகவும் காத்திரமான ஒரு படைப்பு. இக்கதையை நவீன இலக்கியத் திறனாய்வு முறைகளான அமைப்பியல் (Structuralism), பின்-காலனியவாதம் (Post-colonialism), மற்றும் இருத்தலியல் (Existentialism) ஆகிய அணுகுமுறைகளின் ஊடாக விரிவாகப் பகுப்பாய்வு செய்யலாம்.

1. கதைக்கருவும் குறியீட்டுத் தன்மையும்

இக்கதையின் தலைப்பான 'மான் ஹோல்' (Manhole) என்பது வெறும் கழிவுநீர் வழியல்ல; அது ஒரு சமூகத்தின் விளிம்புநிலை மனிதர்களின் வாழ்விடமாக உருவகிக்கப்பட்டுள்ளது.

    மான் ஹோல் vs பாராளுமன்றம்: கதையின் நாயகனான பூர்வகுடிச் சாமி அமர்ந்திருக்கும் 'மான் ஹோல்' ஒருபுறம், தொலைவில் தெரியும் 'ஒண்டாரியோ பாராளுமன்றக் கட்டடம்' மறுபுறம். இது அதிகார மையத்திற்கும் (Power Center) அதிகாரமற்ற விளிம்புநிலைக்கும் (Marginalized) இடையிலான பாரிய இடைவெளியைக் காட்டுகிறது.

    குறியீடு: "மான் தோலில் அமர்ந்திருக்கும் சாமியாரைப் போல் மான் ஹோலின் மேல் அமர்ந்திருந்தான்" என்ற வரிகள், ஒருகாலத்தில் இயற்கையை (மான்) ஆண்டவர்கள் இன்று நவீன நாகரிகத்தின் கழிவுப் பாதையில் (மான் ஹோல்) தள்ளப்பட்டிருப்பதை அங்கதத்துடன் சுட்டுகிறது.

2. பின்-காலனிய நோக்கு (Post-colonial Perspective)

இக்கதை காலனியத்தால் பாதிக்கப்பட்ட மூன்று வெவ்வேறு கண்டங்களைச் சேர்ந்த மனிதர்களை ஒரே புள்ளியில் (கனடிய நடைபாதை) சந்திக்க வைக்கிறது.

கதாபாத்திரம்	பூர்வீகம்	தற்போதைய நிலை
சாமி	கனடியப் பூர்வகுடி	சொந்த மண்ணிலேயே அகதி, மான் ஹோலில் வசிப்பவர்.
நைஜீரிய டிரைவர்	ஆப்பிரிக்கா (யுருபா/இக்போ இனம்)	தன் நாட்டில் 'சீப்' (தலைவர்), ஆனால் கனடாவில் டாக்ஸி டிரைவர்.
கதைசொல்லி	இந்தியா/ (இலங்கை)	இயற்பியல் விரிவுரையாளர், ஆனால் கனடாவில் 'ஹாட் டாக்' விற்பனையாளர்.

 பகுப்பாய்வு: காலனியம் எப்படி மனிதர்களின் அடையாளங்களைச் சிதைத்துள்ளது என்பதை இது காட்டுகிறது. "பார்த்தாயா காலத்தின் கூத்தை" என்ற சாமியின் வசனம், நில உரிமையாளர்களாக இருந்தவர்கள் இன்று நாடோடிகளாகவும், கூலிகளாகவும் மாற்றப்பட்ட வரலாற்றுத் துயரத்தைப் பேசுகிறது.

3. இருத்தலியல் மற்றும் அந்நியமாதல் (Existentialism & Alienation)

கதையில் வரும் சாமி ஒரு 'இருத்தலியல்' நாயகனாகச் சித்தரிக்கப்படுகிறான். அவனது பாடலில் வரும் வரிகள்:

"காலம் சுயாதீனமானதோ / காலம் சார்பானதோ / ஆனால் நிச்சயமாகக் காலம் பொல்லாதது"  (2021: 29).

இது ஐன்ஸ்டீனின் சார்புத்தத்துவத்தை (Relativity) வாழ்வியலோடு இணைக்கிறது.

    அந்நியமாதல்: ஒரு விரிவுரையாளர் வீதியில் உணவு விற்கிறார், ஒரு இளவரசன் டாக்ஸி ஓட்டுகிறான், நிலத்தின் சொந்தக்காரன் கழிவுநீர் குழியில் இறக்கிறான். இவர்கள் அனைவரும் தங்கள் சூழலில் இருந்து அந்நியப்பட்டு, 'பிழைப்பு' என்ற ஒற்றைப் புள்ளியில் இயந்திரங்களாகச் சுழல்கிறார்கள்.

4. நவீன ஆய்வணுகுமுறை: இடஞ்சார்ந்த அரசியல் (Politics of Space)

நவீன ஆய்வுகளில் 'இடம்' (Space) என்பது முக்கியமானது. நடைபாதை (Sidewalk): இது பொதுவெளி. இங்கே அதிகார வர்க்கம் நடமாடுகிறது, ஆனால் சாமி போன்றவர்கள் அங்கேயே வசிக்கிறார்கள்.

    கீழ்நோக்கிய பார்வை: சமூகம் இவர்களைக் குனிந்து பார்க்கிறது அல்லது பார்க்காமல் கடந்து செல்கிறது. இறுதியில் சாமி மான் ஹோலுக்குள்ளேயே இறந்து கிடப்பது, இந்தச் சமூகம் விளிம்புநிலை மனிதர்களைக் கண்ணுக்குத் தெரியாமல் புதைத்துவிடுகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது.

5. கலாசார அடையாளச் சிக்கல்

"நீயும் இந்தியனில்லை, நானும் இந்தியனில்லை" என்ற உரையாடல் மிக முக்கியமானது. புலம்பெயர் சூழலில் 'அடையாளம்' என்பது மற்றவர்களால் (Others) எப்படித் தீர்மானிக்கப்படுகிறது என்பதை இது விளக்குகிறது. ஈழத்தமிழனோ, இந்தியனோ அவர்களுக்கு 'ஈஸ்ட் இந்தியன்' அல்லது 'பாக்கி'. இந்த அடையாள அழிப்பு புகலிட வாழ்வின் பெரும் சாபம்.

வ.ந.கிரிதரன் இக்கதையின் மூலம் உலகளாவிய அதிகாரப் படிநிலையை (Global Hierarchy) மிக எளிமையான ஒரு சூழலில் வைத்துப் படம்பிடித்துள்ளார். சாமியின் மரணம் என்பது ஒரு தனிமனித மரணமல்ல; அது ஒரு இனத்தின், ஒரு வரலாற்றின் மௌனமான அழிவு. சட்டங்கள் இயற்றும் பாராளுமன்றத்தின் ஒளிக்கும், மான் ஹோலின் இருட்டுக்கும் இடையிலான தூரமே 'நாகரிகம்' என இக்கதை எள்ளி நகையாடுகிறது.

வ.ந.கிரிதரனின் 'மான் ஹோல்' சிறுகதையில் 'காலம்' (Time) என்பது வெறும் கடிகார முட்கள் காட்டும் நேரமல்ல; அது வரலாறு, அறிவியல் மற்றும் இருத்தலியல் ஆகிய மூன்றின் கலவையாக வெளிப்படுகிறது. சாமியின் கதாபாத்திரம் ஊடாக இந்தக் கால மெய்யியலை பின்வருமாறு ஆழமாக விவாதிக்கலாம்:

1. சார்புக்கோட்பாடும் (Relativity) காலமும்

கதைசொல்லி ஒரு இயற்பியல் விரிவுரையாளர். சாமி பாடும் பாடல் காலத்தின் சார்புத்தன்மை பற்றிப் பேசுகிறது:

"காலம் சுயாதீனமானதோ / காலம் சார்பானதோ..."

இது ஐன்ஸ்டீனின் 'Theory of Relativity' கொள்கையை நினைவூட்டுகிறது. அறிவியலில் காலம் என்பது இடத்தைப் பொறுத்து (Space-Time) மாறுபடுவது போல, இக்கதையில் காலம் மனிதர்களின் சமூக அந்தஸ்தைப் பொறுத்து மாறுபடுகிறது.

    பாராளுமன்றத்தில் இருப்பவர்களுக்கு காலம் என்பது 'அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்தும் பொற்காலம்'.

    மான் ஹோலில் இருப்பவருக்கு காலம் என்பது 'அழிவை நோக்கிச் செல்லும் ஒரு பொல்லாத சக்கரம்'.

2. நேர்க்கோட்டுக் காலமும் சுழற்சிக்காலமும் (Linear vs Cyclic Time)

மேற்கத்திய உலகம் காலத்தை ஒரு நேர்க்கோடாக (Linear) பார்க்கிறது — அதாவது 'முன்னேற்றம்' (Progress) என்ற பெயரில் பழமையைப் அழித்துவிட்டுப் புதியதை நோக்கி ஓடுவது.

ஆனால், சாமி போன்ற பூர்வகுடிகளுக்கு காலம் என்பது சுழற்சி (Cyclic) முறைமை கொண்டது. ஒரு காலத்தில் அரசர்களாக இருந்தவர்கள் இன்று வீதியில் இருப்பது காலத்தின் சுழற்சி.

    சாமியின் சிரிப்பு, இந்தக் காலத்தின் அநித்தியத் தன்மையை (Impermanence) உணர்ந்த ஒரு ஞானியின் சிரிப்பு. "காலத்தின் கூத்து" என்ற சொல், வரலாறு எப்படி மனிதர்களைத் தூக்கி எறிகிறது என்பதைக் கேலி செய்கிறது.

3. காலத்தின் அரசியல் (The Politics of Time)

காலம் என்பது ஒரு அதிகார ஆயுதம்.

    கடந்த காலம்: பூர்வகுடிகளுக்கு அது பொற்காலம்; குடியேறிகளுக்கு அது வறுமையின் பிம்பம்.

    நிகழ்காலம்: நைஜீரிய டிரைவர், இந்திய வியாபாரி, பூர்வகுடிச் சாமி ஆகிய மூவரையும் "பிழைப்பு" என்ற புள்ளியில் சமப்படுத்துகிறது.

    எதிர்காலம்: இது மிகவும் நிச்சயமற்றது. சாமியின் மரணம், காலத்தின் ஓட்டத்தில் ஒரு இனம் எப்படி மெல்ல மெல்ல 'காலாவதியாகி' (Expired)ப் போகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது.

4. வரலாற்று நீட்சி (Historical Continuity)

சாமியை கதைசொல்லி ஜெயகாந்தனின் 'ரிஷிமூலம்' ராஜாராமனோடு ஒப்பிடுவது ஒரு முக்கியமான வரலாற்றுத் தொடர்ச்சி.

    ராஜாராமன் மரபார்ந்த பிணைப்புகளிலிருந்து விடுபடத் துடித்தவன்.

    இங்கு சாமி, நவீன நுகர்வோர் கலாசாரத்திலிருந்து (Consumer Culture) விடுபட்டு, மான் ஹோலில் ஒரு நவீனத் துறவியாக வாழ்கிறான். அவன் சிகரெட் துண்டுகளைப் பொறுக்கிப் பிடிப்பது, இந்த நவீன உலகம் உதிர்த்துத் தள்ளும் கழிவுகளிலேயே தன் வாழ்வைத் தேடிக்கொள்வதைக் குறிக்கிறது (ஜெயகாந்தனின் ரிஷிமூலத்தில் வரும் ராஜாராமனைப் போல்தாடி மீசை வளர்த்திருந்தான். கால்களில் ஒன்றினைச் சப்பணமிட்ட நிலையிலும் மற்றதை உயர்த்தி மடக்கி முழங்காலினை வலது கையினால் பற்றியிருந்தான். இடதுகையை பின்புறமாக நிலத்தில் ஊன்றியிருந்தான். முடிநீண்டு வளர்ந்து கிடந்தது, வாயினில் பாதித்துண்டு சிகரட் புகைந்த படியிருந்தது. கண்களில் மட்டும் ஒரு விதமான ஒளி வீச்சு விரவிக் கிடந்தது. மான் தோலில் அமர்ந்திருக்கும் சாமியாரைப் போல மான் ஹோலின் மேல் அமர்ந்திருந்தவனின் தோற்றமிருந்தது. இவன் நடைபாதை நாயகர்களிலொருவனென்றால் நான் ஒரு நடைபாதை வியாபாரி; 2021: 27).

5. காலத்தின் இறுதித் தீர்ப்பு: மரணம்

சாமியின் மரணம் "மான் ஹோல்" என்ற மூடிய அறைக்குள் நிகழ்கிறது. காலத்தின் பொல்லாங்கு என்னவென்றால், அது ஒரு நிலத்தின் மைந்தனை அவனது சொந்த நிலத்திலேயே, நிலத்திற்குக் கீழே (கழிவுநீர் பாதையில்) புதைத்து விடுகிறது. பாராளுமன்றக் கட்டடம் ஒளியில் மின்னுவதும், சாமி இருட்டில் இறந்து கிடப்பதும் ஒரே காலப்பகுதியில் நிகழும் இரு வேறு யதார்த்தங்கள். காலத்தின் முரண்பாட்டை (Paradox of Time) இதைவிடச் சிறப்பாகச் சொல்ல முடியாது.

சாரம்சம்: இக்கதையில் காலம் என்பது ஒரு நீதிபதி போலச் செயல்படுகிறது. அது மனிதர்களின் வேடங்களைக் கலைக்கிறது. இயற்பியல் பேராசிரியரை நடைபாதை வியாபாரியாக்குவதும், சீப்பை டாக்ஸி டிரைவராக்குவதும் இந்தக் 'காலத்தின் கூத்து' தான்.

கிரிதரனின் படைப்புகளில் காலம் என்பது நேர்க்கோட்டில் (Linear) பயணிப்பதில்லை. அது பாதிக்கப்பட்டவர்களின் வலியில் சுருங்கியும், அதிகாரத்தின் நிழலில் இழுபட்டும் கிடக்கிறது. சாமியின் பாடல் சொல்லும் 'நிலையாமை' காலத்தின் குரூரத்தை வெளிச்சமிட்டுக் காட்டுகின்றது. பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்குக் காலம் ஒரு 'நண்பன்' அல்ல; அது அவர்களின் இருப்பையே கேள்விக்குள்ளாக்கும் ஒரு மௌனமான வேட்டைக்காரன்.

வ.ந.கிரிதரனின் 'மான் ஹோல்' சிறுகதையில் 'சிகரெட்' மற்றும் 'உணவு' ஆகிய இரண்டும் வெறும் அன்றாடத் தேவைகளாக அன்றி, விளிம்புநிலை மனிதர்களின் வாழ்வியல் சிக்கலையும், நுகர்வு கலாசாரத்தின் (Consumerism) எச்சங்களையும் காட்டும் மிக முக்கியமான குறியீடுகளாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன.

1. சிகரெட்: 'எச்சங்களின்' வாழ்வியல்

சிகரெட் என்பது இக்கதையில் சாமியின் ஆளுமையையும், அவர் இந்தச் சமூகத்தை எப்படி எதிர்கொள்கிறார் என்பதையும் விளக்கும் ஒரு குறியீடு.

    நவீனத்தின் உதிரி (Scraps of Modernity): சாமி சிகரெட்டை விலை கொடுத்து வாங்குவதில்லை. மாறாக, நடைபாதையில் மற்றவர்கள் எறிந்துவிட்டுச் சென்ற சிகரெட் துண்டுகளைச் சேகரித்துப் பிடிக்கிறான். இது "மறுசுழற்சி செய்யப்பட்ட வாழ்க்கை" (Recycled Life) என்பதன் குறியீடு. நவீன சமூகம் எதை 'வேண்டாம்' என்று உதிர்த்துத் தள்ளுகிறதோ, அதையே தன் வாழ்வாதாரமாகக் கொள்ள வேண்டிய கட்டாயத்தில் பூர்வகுடிகள் உள்ளனர்.

    ஆபிரிக்க சீப் தந்த சிகரெட்: நைஜீரிய டிரைவர் சாமிக்கு ஒரு சிகரெட்டைத் தருகிறான். இது "பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு இடையிலான ஒருமைப்பாடு" (Solidarity of the Marginalized). அதிகார வர்க்கத்திடம் கையேந்தாத சாமி, சக உழைப்பாளியிடம் சிகரெட்டைப் பெறுவது இனம் கடந்த மனித நேயத்தைக் காட்டுகிறது.

    புகையும் சிந்தனையும்: சாமியின் வாயில் புகைந்து கொண்டிருக்கும் சிகரெட், அவனது ஆழ்ந்த சிந்தனைக்கும் மௌனத்திற்கும் ஒரு திரையாக இருக்கிறது. அது அவனது துயரங்களை மறக்கச் செய்யும் ஒரு தற்காலிக போதையாகவும், அதே சமயம் அந்த புகையைப் போலவே அவனது வாழ்க்கையும் காற்றில் கரைந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதையும் உணர்த்துகிறது.

2. உணவு: பண்டமாற்று முறையும் தற்சார்பும்

உணவு என்பது இக்கதையில் வறுமையின் அடையாளமாக இல்லாமல், சுயமரியாதையின் குறியீடாக முன்னிறுத்தப்படுகிறது.

    சுயமரியாதை (Self-Respect): கதைசொல்லி ஒவ்வொரு இரவும் 'ஹாட் டாக்' மற்றும் ஜூஸ் கொடுக்கிறார். ஆனால், சாமி அதை இலவசமாக வாங்க மறுக்கிறான். "வேண்டாமென்றால் கொடுப்பதை வாங்க மாட்டான்; கையிலிருப்பதைத் தருவான்." ஒரு நடைபாதைவாசியாக இருந்தாலும், தர்மத்தை ஏற்க மறுக்கும் அவனது குணம், பழைய 'ஆண்ட பரம்பரையின்' கர்வத்தையோ அல்லது ஒரு துறவியின் பற்றற்ற நிலையையோ காட்டுகிறது.

    பண்டமாற்று முறை (Barter System): நவீன நாணய முறைக்கு மாறாக, சாமி பண்டமாற்று முறைப்படி நடக்க முயல்கிறான். இது பூர்வகுடி மக்களின் ஆதிப் பண்பின் எச்சம். உலகமே லாப நோக்கில் இயங்கும்போது, சாமி மட்டும் உணவை ஒரு கருணையாகப் பார்க்காமல், ஒரு கொடுக்கல்-வாங்கலாகப் பார்க்கிறான்.

    மருத்துவமனை கழிவறை (Hospital Washroom): உணவும் நீரும் உட்கொள்ளும் சாமி, தனது இயற்கை உபாதைகளைக் கழிக்க அருகிலுள்ள 'சிக்கிட்ஸ்' மருத்துவமனையைப் பயன்படுத்துகிறான். இது ஒரு முரண் (Irony). உலகின் அதிநவீன வசதிகள் கொண்ட குழந்தைகளுக்கான மருத்துவமனை ஒருபுறம், அங்கே கழிவறையைத் தேடி ஓடும் ஒரு பூர்வகுடி மறுபுறம்.

3. சிகரெட் மற்றும் உணவின் இணைந்த குறியீடு

இறுதியில் சாமி இறந்து கிடக்கும்போது, அவனது "மூட்டை முடிச்சுகளை மார்போடு அணைத்தபடி" இருக்கிறான். அந்த மூட்டைக்குள் என்ன இருக்கிறது? பெரும்பாலும் அவன் சேகரித்த சிகரெட் துண்டுகளும், எஞ்சிய உணவுப் பொட்டலங்களுமே இருக்கக்கூடும்.

    பொக்கிஷம் (Treasure): உலகிற்கு அது குப்பை; ஆனால் சாமிக்கு அதுதான் 'பொக்கிஷம்'.

    நுகர்வு கலாசாரத்தின் சாட்சி: மற்றவர்கள் நுகர்ந்து துப்பிய சிகரெட்டையும், விற்று மீதமான ஹாட் டாக்கையும் உண்டு வாழும் சாமியின் வாழ்க்கை, கனடா போன்ற வளர்ந்த நாடுகளின் பளபளப்பிற்குப் பின்னால் இருக்கும் இருண்ட பக்கத்தை (The Dark Side of the First World) அப்பட்டமாக்குகிறது.

முடிவாக: உணவும் சிகரெட்டும் சாமியைப் பொறுத்தவரை வெறும் நுகர்வுப் பொருட்கள் அல்ல; அவை அவனைச் சமூகத்தோடு பிணைக்கும் கண்ணிகள். அதே சமயம், அவன் இந்தச் சமூகத்தைச் சார்ந்திருக்கவில்லை என்பதைக் காட்டும் கருவிகளாகவும் அமைகின்றன.

வ.ந.கிரிதரனின் 'மான் ஹோல்' சிறுகதையில் மொழி மற்றும் உரையாடல் முறைகள் மிகவும் நுட்பமானவை. இவை வெறும் தகவல்களைப் பரிமாறிக் கொள்ளாமல், கதாபாத்திரங்களின் சமூக அந்தஸ்து, அதிகாரம் மற்றும் இன அடையாளங்களை வெளிப்படுத்தும் கருவிகளாகச் செயல்படுகின்றன. இதனைப் பின்வரும் கோணங்களில் பகுப்பாய்வு செய்யலாம்:

1. 'சீப்' (Chief): ஒரு சொல்லும் இருவேறு அர்த்தங்களும்

கதையில் 'சீப்' என்ற விளிச்சொல் ஒரு முரண்நகை (Irony) குறியீடாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

    அதிகாரத்தின் எச்சம்: நைஜீரிய டிரைவரை 'சீப்' என்று கதைசொல்லி அழைக்கிறார். உண்மையில் அவன் தன் நாட்டில் 3,000 பேருக்குத் தலைவன். அவனுக்கு அந்தச் சொல் நிஜமான அதிகாரத்தைக் குறிக்கிறது.

    பூர்வீகக் குறியீடு: நைஜீரிய டிரைவர் சாமியை 'சீப்' என்று அழைக்கிறான். கனடியப் பூர்வகுடித் தலைவர்களை 'Chief' என்று அழைப்பது மரபு. ஆனால், இங்கே சாமி மான் ஹோலில் வாழும் ஒரு விளிம்புநிலை மனிதன். அவனுக்கு அந்தச் சொல் இழந்த அதிகாரத்தின் நினைவூட்டலாக இருக்கிறது.

    சமத்துவ விளிப்பு: ஒரு ஆப்பிரிக்க 'சீப்' ஒரு கனடிய 'சீப்'பை விசாரிப்பது, இரு வேறு கண்டங்களில் காலனியத்தால் அடையாளங்களை இழந்த இருவர் தங்களுக்குள் ஏற்படுத்திக் கொள்ளும் ஒரு பிணைப்பாகத் தெரிகிறது.

2. மொழியும் அறிவுப் புலமும் (Intellectual Language)

சாமி ஒரு நாடோடியாகச் சித்தரிக்கப்பட்டாலும், அவனது பேச்சு முறையும் பாடலும் அவன் ஒரு அறிவுஜீவி என்பதை உணர்த்துகின்றன.

    தத்துவ மொழி: "காலம் சுயாதீனமானதோ... காலம் பொல்லாதது" போன்ற வரிகள் அவனது ஆழ்ந்த தேடலைக் காட்டுகின்றன. ஒரு பூர்வகுடியினரை 'படிக்காதவர்' அல்லது 'நாகரிகமற்றவர்' என்று கருதும் பொதுப்புத்தியைச் சிதைத்து, ஒரு இயற்பியல் விரிவுரையாளரே வியக்கும் வண்ணம் சாமியின் மொழி அமைகிறது.

    அரசியல் நையாண்டி: "அங்கிருந்து அவர்கள் சட்டங்கள் இயற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்" என்று பாராளுமன்றத்தைச் சுட்டிக்காட்டும் போது, அவனது மொழி அதிகாரத்திற்கு எதிரான விமர்சன மொழியாக (Counter-discourse) மாறுகிறது.

3. அடையாளச் சிக்கலும் மொழிப் பெயர்களும் (Naming and Identity)

புலம்பெயர் சூழலில் பெயர்கள் எப்படிச் சுருக்கப்படுகின்றன அல்லது மாற்றப்படுகின்றன என்பதை உரையாடல்கள் காட்டுகின்றன.

    'பாக்கி' (Paki): தெற்காசியர்கள் அனைவரும் 'பாக்கி' என்று அழைக்கப்படும் இனவெறிச் சூழலை உரையாடல் தொட்டுச் செல்கிறது. "இந்தியனைப் பாக்கி என்கிறார்கள், பாகிஸ்தான்காரனை இந்தியன் என்கிறார்கள்" என்ற உரையாடல், மேற்கத்திய உலகம் மற்ற இனத்தவர்களை எவ்வளவு மேலோட்டமாகப் பார்க்கிறது என்பதற்கான சான்று.

    'சாமியார்': கதைசொல்லி அவரை 'சாமி' என்று அழைக்கிறார். இது இந்தியப் பண்பாட்டுப் பின்னணியில் இருந்து வந்த ஒரு விளிப்பு. ஒரு பூர்வகுடி மனிதனைத் துறவியாகப் பார்க்கும் இந்திய மனோபாவம் இதில் வெளிப்படுகிறது.

4. மௌனமும் சிரிப்பும் (Silence and Laughter as Communication)

இக்கதையில் சொற்களை விட சாமியின் சிரிப்பும் மௌனமும் அதிகக் கருத்துக்களைப் பேசுகின்றன.

ஏளனச் சிரிப்பு: கதைசொல்லி எதைக் கேட்டாலும் சாமி சிரிக்கிறான். இந்தச் சிரிப்பு உலகத்தின் முரண்பாடுகளைக் கண்டு எள்ளி நகையாடும் ஒரு ஞானியின் சிரிப்பு.

    தகவல் மறைப்பு: தனது பூர்வீகத்தைப் பற்றிப் பேசும்போது "தட்டி மழுப்பிவிடுவான்". இந்த மௌனம் அவனது ஆழமான காயங்களின் அல்லது சொல்ல முடியாத ரகசியங்களின் குறியீடு.

5. உரையாடல் கட்டமைப்பு (Dialogue Structure)

கதையின் உரையாடல்கள் மிகச் சுருக்கமாகவும் ஆழமாகவும் உள்ளன.

'ஏன் சிரிக்கிறாய்' என்றேன். 'பார்த்தாயா காலத்தின் கூத்தை.'

இங்கு நீண்ட விளக்கங்கள் இல்லை. 'காலத்தின் கூத்து' என்ற ஒரு வரிக்குள் முழு வரலாறும் அடங்கிவிடுகிறது. இது நவீனத்துவக் கதைகளின் (Modernist Stories) சிறப்பம்சம்.

முடிவுரை: வ.ந.கிரிதரன் இக்கதையில் மொழியை ஒரு கண்ணாடியாகப் பயன்படுத்தியுள்ளார். அதில் புலம்பெயர் மனிதர்களின் ஏக்கம், பூர்வகுடிகளின் அதிகாரம் இழந்த நிலை மற்றும் விளிம்புநிலை மனிதர்களின் உலகளாவிய ஒற்றுமை ஆகிய அனைத்தும் 'சீப்' போன்ற ஒற்றைச் சொல்லில் பிரதிபலிக்கின்றன.

வ.ந.கிரிதரனின் 'மான் ஹோல்' சிறுகதையின் இறுதிச் சித்தரிப்பு, வாசகனின் மனதில் ஒரு உறைநிலையை (Freezing moment) ஏற்படுத்தும் மிக வலுவான காட்சியாகும். அந்த இறுதிப் பகுதி வெறும் மரணச் செய்தியல்ல, அது ஒரு தார்மீக மற்றும் அரசியல் சாட்சியம்.

இதனைச் சில முக்கியக் கோணங்களில் பகுப்பாய்வு செய்யலாம்:

1. முரண்பாடுகளின் உச்சம் (Visual Contrast)

கதையின் இறுதியில் இரண்டு காட்சிகள் இணையாக (Parallel) வைக்கப்படுகின்றன:

    பாராளுமன்றம்: "தொலைவில் இருளில் ரொமானெஸ்க் கட்டடக்கலைப் பாணியில் அமைந்திருந்த ஒண்டாரியோ பாராளுமன்றம் அழகாகப் பிரகாசமாகத் தெரிந்தது."

    மான் ஹோல்: "உள்ளே தனது மூட்டை முடிச்சுகளை மார்போடனைத்தபடி சாமி முடங்கிக் கிடந்தான்... 'போய்விட்டான்' என்றான்."

ஒளிமயமாக இருக்கும் அதிகார மையம் (பாராளுமன்றம்) மற்றும் இருண்ட கழிவுநீர்க்குழிக்குள் மடிந்த பூர்வகுடி - இந்த இரு பிம்பங்களுக்கு இடையிலான வேறுபாடு, உலகளாவிய சமூக நீதி இன்மைக்கு ஒரு நேரடிச் சான்றாக அமைகிறது. ஒரு இனத்தின் மூதாதையர் நிலத்தில், அந்த நிலத்தின் வாரிசு நிலத்திற்குக் கீழே புதைந்து கிடக்கும் காட்சி மிகுந்த வேதனைக்குரியது.

2. கருவறைக்குத் திரும்புதல் (Return to the Womb)

தத்துவார்த்த ரீதியாக, சாமி மான் ஹோலினுள் மடிந்து கிடப்பதை ஒரு "கருவறைக்குத் திரும்புதல்" (Returning to the earth) என்று பார்க்கலாம்.

    அவன் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் அந்த மான் ஹோல் மூடியின் மீது அமர்ந்திருந்தான். இறுதியில், அதன் உள்ளேயே தஞ்சமடைகிறான்.

    நவீன சமூகம் அவனைத் தூக்கி எறிந்தாலும், பூமித் தாய் அவனைத் தன்னுள் ஏற்றுக்கொண்டது போன்ற ஒரு உருவகம் இங்கே தோன்றுகிறது.

    "மூட்டை முடிச்சுகளை மார்போடு அணைத்தபடி" அவன் கிடப்பது, அவன் இந்த உலகிற்கு எதையும் தரவில்லை, யாரிடமிருந்தும் எதையும் எடுத்துச் செல்லவில்லை, தன் எளிய அடையாளத்தோடு மறைந்துவிட்டான் என்பதைக் காட்டுகிறது.

3. 'மான் ஹோல்' - ஒரு நவீனக் கல்லறை

வழக்கமாக மான் ஹோல்கள் கழிவுகளை வெளியேற்றப் பயன்படுபவை. ஆனால், இக்கதையில் அது சாமியின் வீடாகவும், இறுதியாக அவனது கல்லறையாகவும் மாறுகிறது.

    நாகரிகத்தின் 'கழிவுகளை' அகற்றும் இடத்தில், நாகரிகத்தால் 'கழிவு' எனக் கருதப்பட்ட ஒரு மனிதன் மடிகிறான்.

    அவன் இறந்த பிறகும் அந்த மான் ஹோல் மூடி திறக்கப்படும் வரை உலகம் அவனைத் தேடவில்லை. இது விளிம்புநிலை மனிதர்களின் மறைந்துபோன இருப்பை (Invisible Existence) அப்பட்டமாக்குகிறது.

4. மூன்று கண்டங்களின் சங்கமம்

சாமியின் மரணத் தருணத்தில் அங்கு ஒரு இந்தியன் (கதைசொல்லி) மற்றும் ஒரு ஆப்பிரிக்கன் (நைஜீரிய டிரைவர்) இருக்கிறார்கள்.

    பூர்வகுடிச் சாமி இறக்கும்போது, அவனது 'மரணச் சான்றிதழை' வழங்குபவர்கள் புலம்பெயர்ந்த அந்நியர்கள்.

    சொந்த இனத்தவர்களால் கைவிடப்பட்டு, அதிகார வர்க்கத்தால் மறக்கப்பட்டு, சக துயரங்களைப் பகிர்ந்து கொண்ட இரு அந்நியர்களால் அவன் கண்டெடுக்கப்படுகிறான். இது புலம்பெயர் இலக்கியத்தில் வரும் 'உலகளாவிய துயரம்' (Universal Sorrow) ஆகும்.

5. வாசகனுக்கு விடப்படும் கேள்வி

கதை ஒரு தீர்வைச் சொல்லாமல், அந்தப் பிரகாசமான பாராளுமன்றக் கட்டிடத்தைக் காட்டியே முடிகிறது.

    "அங்கிருந்து அவர்கள் சட்டங்கள் இயற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்" - இந்தச் சட்டங்கள் யாருக்காக?

    ஒரு மனிதன் தன் காலடியில் இறந்து கிடப்பதைக் கூட அறியாத அதிகார வர்க்கத்தின் சட்டங்கள் எவ்வளவு போலியானவை என்பதை வாசகனின் மனசாட்சிக்குக் கேள்வியாக விட்டுச் செல்கிறார் ஆசிரியர்.

ஒட்டுமொத்தப் பார்வையில்: 'மான் ஹோல்' சிறுகதை ஒரு தனிமனிதனின் மரணத்தைப் பேசவில்லை. அது அதிகாரத்திற்கும் அடையாளத்திற்கும் இடையிலான இடைவெளியைப் பேசுகிறது. சாமி அந்த மான் ஹோலுக்குள் சுருண்டு கிடக்கும் காட்சி, நவீன நாகரிகத்தின் தோல்வியைக் காட்டும் ஒரு அழியாத ஓவியம்.

[தொடரும்]

ahmnawas@gmail.com

உசாத்துணைப் பட்டியல் (Bibliography)

முதன்மை ஆதாரங்கள் (Primary Sources):

    கிரிதரன், வ.ந. (1996). அமெரிக்கா (குறுநாவல்). சென்னை: ஸ்நேகா பதிப்பகம் / கனடா: மங்கை பதிப்பகம்.

    வ.ந.கிரிதரன் (2019) அமெரிக்கா (நாவல்), மகுடம் பதிப்பகம், மட்டக்களப்பு, இலங்கை.

    கிரிதரன், வ.ந. . (2021). கட்டக்கா(கூ)ட்டு முயல்கள்; ஜீவநதி வெளியீடு (கலை அகம், அல்வாய், இலங்கை)

துணை ஆதாரங்கள் (Secondary Sources):

    கைலாசபதி, க. (1984). ஈழத்து இலக்கிய முன்னோடிகள். சென்னை: மக்கள் வெளியீடு.

    செல்வராஜா, க. (2000). ஈழத்துப் புகலிட இலக்கியம்: ஒரு அறிமுகம். கொழும்பு: மங்கை பதிப்பகம்.

    Foucault, Michel. (1977). Discipline and Punish: The Birth of the Prison. New York: Pantheon Books.

    Said, Edward W. (2000). Reflections on Exile and Other Essays. Cambridge: Harvard University Press.

    Bhabha, Homi K. (1994). The Location of Culture. London: Routledge. (எல்லைகள் மற்றும் பண்பாட்டு அடையாளச் சிதைவு குறித்த புரிதலுக்காக).